Eroica

Jedno z arcydzieł Polskiej Szkoły Filmowej, rozrachunek ze zmitologizowaną przeszłością wojenną.
Film składa się z dwóch nowel, które „łączy podobna wizja świata, oparta na analogicznej koncepcji głównych bohaterów. Byli oni mianowicie racjonalistami, umiejącymi zachować wobec otaczającej ich obłędu świata rozsądny dystans; w ostatecznym momencie jednak ich racjonalizm okazywał się pozorny i każdy z nich decydował się na podporządkowanie się bohaterskiemu nakazowi narodowej wspólnoty”. Tadeusz Lubelski, Historia kina polskiego. Twórcy, filmy, konteksty. Katowice 2009