Mały western

Reżyser i scenarzysta filmów animowanych, jeden z najważniejszych twórców polskiej animacji.

Urodził się 26 lutego 1927 roku w Poraju koło Częstochowy. Z kinematografią związał się w roku 1950. Do tej pory zrealizował blisko pięćdziesiąt filmów, za które otrzymał ponad sto nagród i wyróżnień na najbardziej prestiżowych festiwalach, m.in. w Cannes, Cork, Edynburgu, Honolulu, Lipsku, La Felguerze, Londynie, Melbourne, Moskwie, Oberhausen, Paryżu, San Francisco, Teheranie, Turynie, Warnie, Wiedniu, Krakowie i Poznaniu.

Artysta bardzo szybko wypracował własny, natychmiast rozpoznawalny charakter filmowego pisma. Ze względu na rolę koloru, a także sposoby nakładania barw oraz ich ożywiania, które preferuje w swej sztuce, często jest nazywany malarzem ekranu, a jego animacje – ruchomym malarstwem.

Jako reżyser zadebiutował Tajemnicą starego zamku (1956). W dżungli (1957) to kolejny, a zarazem ostatni film Giersza zrealizowany w Studiu Filmów Rysunkowych w Bielsku-Białej. W 1956 roku Giersz trafił do stolicy, gdzie współorganizował filię bielskiego SFR, dwa lata później przekształconą w samodzielne Studio Miniatur Filmowych, któremu był wierny blisko trzydzieści lat. W latach 1985–1992 kierował TV Studiem Filmów Animowanych w Poznaniu. Animacji uczył się na planie, metodą prób i błędów. Wydział Reżyserii PWSFTviT w Łodzi ukończył zaocznie dopiero w 1974 roku, a dyplom uzyskał trzy lata później, będąc już uznanym – w kraju i na świecie – artystą, mającym na koncie blisko trzydzieści filmów oraz ponad pięćdziesiąt festiwalowych trofeów.

Uprawia swego rodzaju artystyczny płodozmian, przedzielając filmy stricte dziecięce tytułami skierowanymi głównie (co nie oznacza wyłącznie) do starszej publiczności. I tak po rysunkowych Wiosennych przygodach krasnala (1959), opartych na motywach opowiadań Lucyny Krzemienieckiej, poświęconych Hałabale, realizuje Neonową fraszkę (1959) o niespełnionym uczuciu hotelowego boya do uroczej fryzjerki, a po Skarbie Czarnego Jacka (1961) – przygodowej opowiastce korsarskiej – nastrojowe Oczekiwanie, swoisty „film w filmie”. Realizację bestsellerowego Czerwonego i czarnego poprzedzą dwa odcinki serialu Jacek śpioszek – W piaskach pustyni (1962) i Podarta książka (1962) – oraz edukacyjne Dinozaury, cz. 1 i 2 (1963). Następne tytuły to Ladies and Gentlemen (1963), gorzka satyra o wyższości dóbr materialnych nad uczuciowymi, odcinek detektywistycznego serialu dla najmłodszych Na tropie… (1963) oraz Kłopoty z ciepłem (1964), błyskotliwy wykład o problemach związanych z ciepłotą zwierząt. Dwa odcinki serialu Proszę słonia (1968), wykorzystane dziesięć lat później w filmie pełnometrażowym, nakręcił pomiędzy Admirałem (1968) a Intelektualistą (1969), malowanym szpachelką i utrzymanymw poetyce rysunków jaskiniowych.

Szczególne miejsce w dorobku Giersza zajmuje zachwycający, a zarazem przejmujący Pożar (1975), apokaliptyczny obraz nawiedzonego przez kataklizm lasu.

Animacje Giersza imponują nie tylko ścieżką wizualną, ale i dźwiękową. Zawsze współpracował ze znakomitymi kompozytorami: do jego wczesnych obrazów – W dżungli oraz Wiosennych przygód krasnala – muzykę napisała słynna kompozytorka i skrzypaczka Grażyna Bacewicz, do Neonowej fraszki – pionier polskiej muzyki elektronicznej Włodzimierz Kotoński, do Konia, Wspaniałego marszu i Śladów – świetny pianista Kazimierz Serocki, a do Pożaru – Jacek Ostaszewski, lider awangardowego Osjana. Ulubionym kompozytorem Giersza był jednak Waldemar Kazanecki, autor muzyki do większości jego dzieł.

Witold Giersz nie jest wyłącznie znakomitym artystą, ale i wspaniałym pedagogiem. Wprawdzie nie naucza sztuki animacji w żadnej szkole filmowej, ale bardzo często prowadzi warsztaty, zwłaszcza kierowane do najmłodszych fanów ożywiania plastyki, czego najlepszym przykładem są coroczne zajęcia w liczącej już dwadzieścia lat Letniej Akademii Filmowej w Legnicy. Artysta jest także niezwykle aktywny w działalności społecznej na rzecz środowiska filmowego. Członek-założyciel SFP, wieloletni członek jego Zarządu Głównego.