70 LAT WFDIF: CYKL JUBILEUSZOWY – Blok I

Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych przy ulicy Chełmskiej 21 w Warszawie to legendarna instytucja, w której od 70 lat powstają polskie filmy. Jubileusz jest okazją do prezentacji podczas 44. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych najważniejszych osiągnięć, bogatego dorobku filmowego i historii Wytwórni.

Zapraszamy na cztery wyjątkowe pokazy – każdy złożony z innych, wybranych filmów dokumentalnych i fabularnych, powstałych na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Projekcje w Gdyńskim Centrum Filmowym wzbogacone zostaną przedmową red. Andrzeja Bukowieckiego.

Założona w 1949 roku, początkowo jako ośrodek produkcji filmów dokumentalnych i Polskiej Kroniki Filmowej, WFDIF szybko stała się ważnym ośrodkiem dla filmu fabularnego. Obecnie Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie jest największym ośrodkiem produkcji filmowej w Polsce i prężnie funkcjonującą instytucją kultury. Obchody 70-lecia WFDiF współfinansuje Polski Instytut Sztuki Filmowej.

Pokaz I

Warszawa 1956 (film dokumentalny, 1956, reż. Jerzy Bossak i Jarosław Brzozowski, 9 minut)
Wstrząsający reportaż, który zderza obrazy gmachów urzędowych z ruinami zamieszkałymi przez zwykłych ludzi. Jeden z najważniejszych filmów ”czarnej serii”.

Muzykanci (film dokumentalny, 1960, reż. Kazimierz Karabasz, 9 minut)
Arcydzieło polskiego filmu dokumentalnego i najbardziej znany film Kazimierza Karabasza. Obok oryginalnie przedstawionego tematu – próby amatorskiej orkiestry dętej warszawskich tramwajarzy – niezwykle istotna jest przemyślana i nowatorska forma filmu.

Narodziny statku (film dokumentalny, 1961, reż. Jan Łomnicki, 9 minut)
Ostatnie chwile przed wodowaniem nowego statku. Na ekranie migają cienie sylwetek anonimowych robotników – to oni są zbiorowym bohaterem tego filmu. Ich ciężka praca skończy się wraz z majestatycznym obrazem „narodzin statku“.

Płyną tratwy (film dokumentalny, 1962, reż. Władysław Ślesicki, 19 minut)
Bohaterem filmu jest młody flisak ze wsi Wojciech w Puszczy Augustowskiej oraz dzika przyroda, która w filmach Władysława Ślesickiego zajmuje szczególne miejsce. Jeden z najpiękniejszych i najlepszych filmów reżysera.

To jest jajko (film dokumentalny, 1965, reż. Andrzej Brzozowski, 14 minut)
Jak poznawać świat, kiedy nie można go zobaczyć? Kamera towarzyszy niewidomym dzieciom z Zakładu w Laskach podczas jednej z lekcji. Podopieczni ośrodka przy pomocy zmysłów dotyku, węchu, słuchu i smaku uczą się, jak wygląda jajko.

Szkoła podstawowa (film dokumentalny, 1971, reż. Tomasz Zygadło, 17 minut)
Debiut dokumentalny Tomasza Zygadły. Poprzez wypowiedzi uczniów jednej ze szkół podstawowych reżyser kreśli krytyczny obraz metod wychowawczych.

Siedem kobiet w różnym wieku (film dokumentalny, 1978, reż. Krzysztof Kieślowski, 16 minut)
Siedem dni, siedem baletnic – każda na innym etapie życia, ale wszystkie łączy pasja tańca, która wymaga od nich poświęcenia i ciężkiej pracy. Poetycki i wieloznaczeniowy portret życia jednej kobiety.

Egzamin dojrzałości (film dokumentalny, 1979, reż. Marcel Łoziński, 16 minut)
Reżyser przygląda się maturzystom w jednym z warszawskich liceów, rejestruje pytania i odpowiedzi z wiedzy społeczno-politycznej. Okazuje się, że egzamin jest szkołą kamuflażu, konformizmu i charakterystycznego dla ówczesnego systemu dwójmyślenia.

35 lat z kamerą (PKF 39B/79, 11 minut)
35 lat polskiego kina powojennego w skrócie.

Łączny czas projekcji: 120 minut