Podróż do Arabii

Film "o miłości, pogodzeniu, tęsknocie za szczęściem" – tak określił "Podróż do Arabii" Antoni Krauze. Jej bohaterka, trzydziestoletnia Anna, na pierwszy rzut oka wydaje się być kobietą zadowoloną z życia. Ma męża, córeczkę, żyje im się w miarę dostatnio. Podobnie jak Tadeusz z "Palca bożego" (filmowego debiutu Antoniego Krauze) dopiero w odosobnieniu i oderwaniu od codzienności i w zetknięciu z prawdziwym nieszczęściem spogląda na swoje życie z innej perspektywy i stopniowo odkrywa potrzebę głębszych, bardziej intensywnych uczuć. "Szpital uczy skromności, pokazuje to, co nieuchronne, kwestionuje arogancki optymizm hodowany na dobrym zdrowiu, na naszych małych planach i na pozornych sukcesach. (…) Bo tu inaczej płynie czas. Przeszłość i przyszłość przestają się jakby liczyć, istnieje tylko czas teraźniejszy. I tylko on ma znaczenie" – mówił Antoni Krauze.
Anna uważa się za osobę szczęśliwą. Ma czteroletnią córeczkę, dobrze zarabiającego męża, zasobny dom, samochód, bezkonfliktową pracę w fabrycznym laboratorium planistycznym, grono oddanych przyjaciół. Jej mąż, Jan, jest lekarzem. Ciągłe kłopoty w pracy a także chęć wyrwania się z monotonii codziennego życia powodują, że Jan postanawia śladem swoich przyjaciół, Tadeusza i Barbary, wyjechać na paroletni kontrakt do Iraku. Niezadowolenie Anny, która niczego w swoim życiu nie chce zmieniać, uważa za dowód braku ambicji. Anna przystaje na propozycję męża dopiero wówczas, gdy nieoczekiwane wyznanie miłosne ze strony młodego nieznajomego, którego zainteresowanie niepokoiło ją od dawna, zburzy jej spokój. Odrzucony przez Annę chłopak usiłuje popełnić samobójstwo. Odratowany, zostaje umieszczony w szpitalu dla psychicznie chorych. Zrozpaczona matka Jurka błaga Annę, aby odwiedziła go w szpitalu. Ordynator szpitala przekonuje Annę, że tylko ona może chłopcu pomóc, ponieważ decyzja samobójcza była reakcją na odrzucenie jego uczuć. Anna waha się, ale odwiedza jednak Jurka. Sprawia jej ogromną satysfakcję, że właśnie od niej zaczął przyjmować jedzenie, że wywołuje uśmiech na jego twarzy. Czuje, że jest niezbędna i odpowiedzialna za Jurka. Niespodziewanie jej uczucia przeradzają się w miłość. W szpitalu Anna odkrywa nieznany sobie dotąd świat ludzi nieszczęśliwych, a także poczucie satysfakcji z niesienia im pomocy. Zaostrzające się konflikty z mężem, wreszcie niespodziewana śmierć Barbary, przypieczętowują ostatecznie decyzję Anny – postanawia ona zostać na stałe w szpitalu. W jej myślach ciągle powraca obraz z oglądanego u przyjaciół slajdu – sfotografowany miraż pustynny przedstawiający samotnie stojący minaret, którego w rzeczywistości nikt nie widział. Kuracja Jurka dobiega końca. Zgodnie z zaleceniem lekarza chłopak ma rozpocząć samodzielne życie, dalsza pomoc Anny staje się niepotrzebna. Jurek daje jej odczuć, że już jej nie kocha. Załamana wyjeżdża z mężem i córeczką do Iraku, wierząc, że może tam odnajdzie spokój.

scenariusz: Antoni Krauze
zdjęcia: Tomasz Tarasin
muzyka: Zygmunt Konieczny
scenografia: Teresa Smus-Barska
montaż: Janina Niedźwiecka
dźwięk: Michał Żarnecki
obsada: Halina Łabonarska, Ewa Decówna, Jerzy Bińczycki, Jan Peszek, Andrzej Różycki jr, Zdzisław Wardejn
kierownik produkcji: Lechosław Szutenbach
produkcja: Zespół Filmowy "X"