Jakub Jakubik

Całe życie próbowałem od filmu uciec, wyłamując się z rodziny, w której Ojciec, Mama i młodszy Brat są aktorami. Nigdy nie lubiłem stania przed kamerą, zjadała mnie trema. Stąd początkowo filmy pisałem i ukończyłem Wydział Scenariopisarstwa w Szkole Filmowej w Łodzi. Moje ADHD sprawiło, że trafiłem na reżyserię, która pozwala mi pracować z ludźmi. Zawsze fascynowały mnie nowe formy narracji – gry, wirtualna rzeczywistość, Internet. Jednak najbardziej kochałem historię ludzkości. W filmie interesuje mnie właśnie rzeczony człowiek, młody, łamany przez otaczającą go rzeczywistość high-techu, w której to przecież on miał się najlepiej odnaleźć.