Dekalog VII

„Czy można ukraść człowieka?” – okazuje się, że tak. Studentka Majka ucieka z domu ze swoją sześcioletnią córką Anią, owocem romansu z nauczycielem w liceum. Dla uniknięcia skandalu, dziewczynkę po urodzeniu adoptowała jej babcia, odbierając Majce prawo do macierzyństwa. Zbyt wydumany splot wydarzeń? W adwokackiej praktyce Krzysztofa Piesiewicza rzeczywistość była jeszcze bardziej dramatyczna, bo związana z kazirodztwem. Ofiarą trwającego od lat niezrozumienia, nieumiejętności kochania, narastającego żalu i nienawiści po raz kolejny w cyklu Kieślowskiego staje się dziecko, które pyta czy ma jeszcze mamę? Gdzieś w tle są ojcowie – Majki i Ani, współwinni, lecz milczący i nieobecni, uciekający przed odpowiedzialnością.

W siódmym filmie cyklu nawet postać grana przez Artura Barcisia okazuje się bezradna. We wcześniejszych odcinkach zdarzało się, że spojrzeniem wpływał na bohaterów w przełomowych dla nich momentach. Tu, oparty na kulach wysiada w niedzielny poranek na stacji kolejowej w Józefowie z pociągu, do którego wskoczyła Majka, uciekając przed swoimi rodzicami i opuszczając zdezorientowaną Anię. Widziany z daleka mężczyzna o kulach przybywa zbyt późno, by naprawić trwającą od lat agresję między obiema kobietami? Kieślowski konsekwentnie pozwala swoim postaciom przechodzić między filmami: w „Dekalogu, dziewięć” na Anię, bawiącą się samotnie na podwórku, będzie patrzył z okna mieszkania lekarz, zastanawiający się z żoną nad adopcją dziecka. Za innym oknem, jednym z wielu w tym samym bloku, rozgrywa się kolejny dramat.

ks. Marek Lis
Uniwersytet Opolski

Nagrody:

• MFF Wenecja 1989: nagroda Young Cinema, nagroda FIPRESCI
• Międzynarodowe Spotkania Filmowe, Dunkierka 1989: Nagroda Krytyki
• World Film Festival, Montreal 1989: Nagroda Krytyki
• MFF San Sebastian, 1989: nagroda OCIC
• MFF Sao Paulo, 1989: nagroda krytyki filmowej
• Nagroda za reżyserię (przyznawana przez pismo „Ekran”) za rok 1989: Złoty Ekran
• Srebrna Taśma 1990 – nagroda Stowarzyszenia Włoskiej Krytyki Filmowej
• Nagroda Specjalna Amerykańskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych NSFC 2000

scenariusz Krzysztof Piesiewicz, Krzysztof Kieślowski
zdjęcia Wiesław Zdort, Edward Kłosiński, Piotr Sobociński, Krzysztof Pakulski, Sławomir Idziak, Witold Adamek, Dariusz Kuc, Andrzej J. Jaroszewicz, Jacek Bławut
muzyka Zbigniew Preisner scenografia Halina Dobrowolska
wnętrza Magdalena Dipont
kostiumy Małgorzata Obłoza, Hanna Ćwikło
charakteryzacja Dorota Seweryńska
dźwięk Małgorzata Jaworska, Nikodem Wołk-Łaniewski, Wiesława Dembińska
montaż Ewa Smal
obsada Henryk Baranowski, Wojciech Klata, Maja Komorowska, Artur Barciś, Agnieszka Brustman, Krystyna Janda, Aleksander Bardini, Olgierd Łukaszewicz, Stanisław Gawlik, Krzysztof Kumor, Maciej Szary, Maria Pakulnis, Daniel Olbrychski, Joanna Szczepkowska, Krystyna Drochocka, Dorota Stalińska, Adrianna Biedrzyńska, Janusz Gajos, Aleksander Bardini, Adam Hanuszkiewicz, Mirosław Baka, Krzysztof Globisz, Jan Tesarz, Zbigniew Zapasiewicz, Aleksander Bednarz, Barbara Dziekan, Grażyna Szapołowska, Olaf Lubaszenko, Stefania Iwińska, Małgorzata Rożniatowska, Anna Polony, Maja Barełkowska, Władysław Kowalski, Bogusław Linda, Bożena Dykiel, Katarzyna Piwowarczyk, Maria Kościałkowska, Teresa Marczewska, Tadeusz Łomnicki, Marian Opania, Bronisław Pawlik, Ewa Skibińska, Ewa Błaszczyk, Piotr Machalica, Jan Jankowski, Jolanta Piętek, Jerzy Trela, Jerzy Stuhr, Zbigniew Zamachowski, Henryk Bista, Olaf Lubaszenko, Maciej Stuhr, Jerzy Turek, Grzegorz Warchoł, Cezary Harasimowicz
produkcja Telewizja Polska, SF TOR, Senders Freies (Berlin Zachodni)
kierownik produkcji Ryszard Chutkowski