Dwa księżyce

reż.

Andrzej Barański

1993, 2 godz. 15 min

Opowiadania "Dwa księżyce" Kuncewiczowa napisała pod wpływem wrażeń z pierwszego pobytu w Kazimierzu nad Wisłą w 1930 roku. Są one portretem kontrastujących ze sobą środowisk w letniskowym miasteczku. Obok siebie "miejscowi" i "letnicy", zubożała inteligencja, artyści, mieszczanie o różnym stopniu zamożności i biedota szanująca każdy grosz i każdą pracę: "Wieczór. Tragarz Moszek Ruchlingier ze strachem wraca do wrzaskliwej żony Sury. Podpity Ludwiś wraca z grabarni i gospody. Krawcowa Walentynowa odpoczywa na werandzie i czuje mało aromatyczny podmuch z ogrodu pani Malwiny. Majster Sowa użera się z Wojtalikami, pracującymi na dachu. Ślepy Michał pogania ludzi do spania. Franciszkowa leży koło Franciszka, murarza. Ciszę zakłócają letnicy: Sylwia z Jeremim, Flora, Mena, Paweł, Iza, Madzia, Szymon, Klara, Krystyna i Jerzy. Nastaje czas białego księżyca – ich księżyca." To fragment pierwszego z sidemnastu epizodów, z których zbudowany jest film. Każda z sekwencji ogniskuje się wokół innych postaci, za każdym razem oświetlając inny fragment tego mikrokosmosu.

Legenda
Sekcje pozakonkursowe