Film z cyklu autorskich filmów animowanych dla dzieci, zrealizowany w technice animacji malarskiej, pt. "Namaluj mi bajkę…", adaptacja baśni Hansa Christiana Andersena, jest zabawną, ale jakże prawdziwą historią pewnej plotki. Od zawsze to bardzo aktualny temat, a szczególnie dziś, w dobie rozwoju mediów audiowizualnych, tabloidów i Internetu. Akcja toczy się na przedmieściach w pewnym Kurzym Miasteczku, które jest metaforą "normalnego" świata ludzi. Zwierzęta noszą ludzkie cechy charakteru, jednak nie chodzą w ubraniach, nie śpią w łóżkach, nie jedzą nożem i widelcem. Kury żyją po kurzemu, a zamiast domów przy ulicy stoją po prostu kurniki. Wokół narastającej plotki, zachowania kur w krzywym zwierciadle pokazują ludzkie reakcje i emocje.

Współczesny Śląsk. Życie dwudziestopięcioletniego Ariela to ukochana drużyna piłkarska i pies. Dwudziestoletniej Karolinie, samotnej matce rocznego dziecka, kariera cheerleaderki wydaje się szansą na lepsze życie. Spotkanie da im szansę realizacji pragnień, tylko pozornie różnych.

Dziewiętnastoletni albinos o przezwisku Blady chciałby w czasie wakacji wyrwać się z nudnego upalnego blokowiska i wyjechać na Tropical Island, sztuczną wyspę pod Berlinem. Żeby zdobyć pieniądze, postanawia sprzedać w lombardzie dużą czerwoną sofę. Nie ma nikogo do pomocy, musi więc przełamać swój lęk przed ludźmi i znaleźć wspólny język z Majkiem, cwaniaczkiem w swoim wieku. Po drodze zmieni punkt widzenia na siebie i na osiedle. Film o poczuciu inności, samotności i przyjaźni.

Film "Trzej królowie" powstał na podstawie kolędy wydanej Krakowie w 1843 roku.
Historia Trzech Króli opowiada o trzech cudzoziemcach, którzy wiedzieni gwiazdą wyruszyli w drogę do Betlejem, które zostało im naznaczone jako miejsce narodzin pewnego dzieciątka. Każdy z nich rozpoczął samodzielną podróż, która po pewnym czasie stała się ich wspólną wędrówką.
Mimo że oparty na biblijnej przypowieści, film bez patosu pokazuje przyjaźń rodzącą się w czasie wspólnej wyprawy i cieszenie się z osiągnięcia celu.

Portugalia wydaje się istnieć nie tylko na krańcu kontynentu, ale też - jak uważają niektórzy - na końcu świata. Jak pisał Andrzej Stasiuk, dawne imperium wiedzie dziś swój "nieco nierealny żywot poza głównym nurtem dziejów i zdarzeń", tęskniąc za spełnieniem i śniąc o minionej sławie. Ten nierzeczywisty charakter Portugalii stał się jednym z tematów tryptyku Gomesa, który nakłada w nim najnowszą historię swojej ojczyzny na poetycką strukturę luźno interpretowanych Baśni z tysiąca i jednej nocy. Opowiadając o kraju, skupia się na problemie gospodarczego kryzysu z lat 2013-2014. Wprowadza ten wątek już na początku filmowej odysei - dokumentalnym obrazem pracowników stoczni w Viana do Castelo, którzy stali się ofiarami masowych zwolnień. Przeplata ich historię z losami Szeherezady, będącej jedną z wielu niezwykłych figur w jego galerii osobliwości, w której pojawia się też m.in. postać afrykańskiego szamana, eksplodującego wieloryba i umierającej syreny.

W jednym z wywiadów Gomes przytoczył portugalskie powiedzenie, że czasem dobre rzeczy wynikają ze złych okoliczności. Jego monumentalny projekt z pogranicza politycznego eseju i kina poetyckiego jest tego najlepszym przykładem. Po wielkim sukcesie Tabu reżyser powraca równie oryginalną i nostalgiczną, choć znacznie bardziej wielowarstwową opowieścią o portugalskiej duszy w czasach ekonomicznego kryzysu. Dokumentację rozpadającej się rzeczywistości nakłada na wybrane wątki z Baśni tysiąca i jednej nocy, wędrując między czasem przeszłym i teraźniejszym oraz realizmem i baśniowością - zarówno pod względem użycia środków filmowych, jak i na poziomie fabuły. Drugą część trylogii rozpoczyna od historii tajemniczego Simão - ukrywającego się przed prawem zabójcy, uważanego za lokalnego bohatera. Chwilę potem ponownie wprowadza na ekran Szeherezadę, czyniąc ją narratorką tej zanurzonej w bezczasie i zarazem aktualnych problemach opowieści. Jej wielką siłą - odobnie jak w wypadku pozostałych części - są hipnotyzujące zdjęcia Sayombhu Mukdeeproma, stałego współpracownika Apichatponga Weerasethakula.

Finałowa część trylogii opowiadającej o rozczarowanym politycznymi zmianami portugalskim społeczeństwie, pogrążającym się w recesji. Pragnąłem zrobić film, w którym mógłbym przedstawić nierzeczywistą, uwodzącą widza historię. Ale równie mocno zależało mi też na tym, aby zawrzeć w nim opowieść o tym, w jak dotkliwym kryzysie znajduje się aktualnie moja ojczyzna - wyznał Gomes, uważany za jeden z najciekawszych głosów nowego kina portugalskiego. W trzeciej części cyklu skupia się na historii uciekającej z pałacu sułtana Szeherezady. Zestawia jej miłosne perypetie m.in. z opowieścią o bezrobotnych mężczyznach przygotowujących swoje ptaki do konkursu śpiewu i obrazami antyrządowych demonstracji w Lizbonie z listopada 2013 roku, przedstawionych z perspektywy Chinki. Podobnie jak w innych częściach, reżyser nasyca tę symboliczną historię subtelną ironią, humorem i melancholią. Hipnotyzując widza rozgrzanymi słońcem kadrami, niczym w pieśni fado przenosi punkt ciężkości na to, co kryje się w utracie i niespełnieniu.

Alegoryczna opowieść o świadomym i podświadomym odkrywaniu siebie, docieraniu do najgłębiej skrywanych tajemnic. Za pomocą symboli, muzyki i tańca opowiada o zagubieniu dziewczynki a potem kobiety uwiedzionej przez "zły dotyk", nie mogącej się spod niego wyzwolić, zmagającej się z uczuciem do oprawcy.